छोटे छोटे आनंद

सकाळी सकाळी बाहेर पडले होते. काम आटोपून परत आले. बिल्डिंगमध्ये एक छोटीशी नवीन शेड तयार केली होती. टू व्हीलर लावण्यासाठी. काही जणांनी तिथं टू व्हीलर लावल्याही होत्या. त्या शेडखालीच एका बाजूला लहान मुलांच्या सायकली अस्ताव्यस्त टाकून दिलेल्या होत्या. त्या नीट ठेवल्या असत्या तर आणखी काही टू व्हीलरना जागा झाली असती. तेवढ्यात सोसायटीचा वॅचमन तिथे आला. त्याला म्हटलं या सायकली नीट ठेवल्या तर आणखी काही टू व्हीलर्सना जागा होईल. हे माझं सांगणं म्हणजे आपण एखाद्याला एखादी गोष्ट सुचवतो त्या पद्धतीचं होतं. त्यानं पटकन त्या सायकली हलवायला घेतल्या. माझं सांगणं त्याला आर्डरवजा वाटलं होतं बहुतेक. एकदम कसंतरीच वाटलं. मग मीही माझी टू व्हीलर स्टॅण्डला लावली आणि भराभरा त्याला मदत करायला सुरुवात केली. दहा मिनिटांत आम्ही दोघांनी त्या सगळ्या सायकली तिथून बाजूला केल्या आणि परत तिथेच शिस्तीत लावल्या. एकदम झ्याक दिसायला लागली ती जागा आणि वर आणखी दोनच नाही तर चार टू व्हीलर्ससाठी जागा तयार झाली. वॅचमन म्हणाला आता हे बघायलापण मस्त वाटतंय मलाही एकदम मस्त वाटलं. जी गोष्ट व्हायला हवी असं मला वाटत होतं ती मीच करून टाकली होती कुणीतरी करेल याची वाट न बघता. आख्खा दिवस आनंदात जायला एवढी एकच गोष्ट पुरली. आयुष्यात असे छोटे छोटे आनंद कधी मिळालेच नसतील का इंद्राणी मुखर्जीला ?